Zeeman haalt babyrammelaars terug staat op NU.nl. Ik klik het berichtje aan, nieuwsgierig naar het verhaal van de zeeman die een babyrammelaar heeft opgevist – ontglipt aan de knuistjes van een baby, zo stel ik me voor, ergens begin vorige eeuw, tijdens een zomerdag aan de Engelse kust. Een antieke rammelaar met zilveren inscriptie, gekregen van een rijke tante bij de geboorte, die jaren en jaren in zee dobberde. Na de vangst werd het kinderspeeltje in een zakdoek gewikkeld en veilig opgeborgen in de kajuit om bij terugkomst bij de familie te kunnen bezorgen. Zo zat de zeeman op een januaridag in 2011 in een villa met bloemenbehang verhalen te vertellen over klappende golven en eindeloze vergezichten, om tenslotte te worden voorgesteld aan de volwassen kleinzoon van de baby uit 1902 en plechtig de rammelaar te overhandigen.
Dan zie ik staan dat het gaat om rammelaars, met een s, meervoud dus. Geen los exemplaar, maar een verloren container vol rammelaars dan? Beduidend minder tot de verbeelding sprekend, maar toch. Het contrast van de ruige zeeman tegenover de babyrammelaar blijft intact en levert nog steeds een prachtige foto op van een ouwe knaap met grijze baard, gebruind gezicht en gespierde armen die voorzichtig lachend een babyrammelaar omhoog houdt. Het is een contrast dat ik graag zie. Net als een getaoeëerde jongen in bomberjack met een chiwawa hondje, een hoogbejaarde dame op gymschoenen, een stratenmaker met feestelijke vruchtenhagel op z’n brood, een zwerver in een Ralph Lauren trui. Ze halen je in een split second uit je eigen, gedroomde wereld met vooroordelen. Een zeebonk met rammelaar(s) in plaats van rauwe vis aan de haak.. De tedere vondst bracht zijn gedachten natuurlijk terug aan wal, bij vrouw en kind, of kleinkinderen, die hij zo miste. Thuis was ineens heel ver weg.
In mijn scherm verschijnt het artikel. De zeeman blijkt de beroemde winkelketen te zijn die babyrammelaars terughaalt omdat ze onveilig zijn. Weg romantiek. Maar eigenlijk maakt het niet uit. Mijn gedachten vlogen razendsnel over zee, waren een aantal seconden aan de Engelse kust, bij een baby die op een zomerdag zijn rammelaar verliest, de golven die het waardevolle ding oppakken en bewaren en een trotse zeeman die het jaren later terugvindt.
