Zanger Jan Keizer wil graag wat kilootjes kwijt in 2011. Dat is nodig want hij is naar eigen zeggen een echte Bourgondische smulpaap. Volgens zijn Volendamse collega Anny Schilder heeft hij altijd een tas met broodjes in de auto liggen – niet belegd met magere kaas maar met vette paling of makreel natuurlijk.
Ja nu ga ik twijfelen, als Keizer Jan goede voornemens heeft, dan zegt dat wat. Vannacht op straat had ik juist met wat buurvrouwen afgesproken daar niet meer aan te doen. Wat een onzin. Je kunt je ook in maart voornemen meer te gaan sporten of voortaan zelf je fietsband te plakken. We waren ook eigenlijk best tevreden zoals we het jaar afsloten. Dat konden we afmeten aan het sippe oudejaarsgevoel dat ontbrak. Terwijl de straten ’s middags al dampen van het vuurwerk en mensen gauw hun laatste boodschappen doen, hadden wij elk jaar zo’n melancholisch gevoel. En waarom eigenlijk? Het waren geen slechte jaren geweest, en toch was daar steevast die zwaarmoedigheid.
We schonken de champagne bij, keken omhoog naar uiteenspattende kleuren en kwamen tot de conclusie dat het komt omdat we tegenwoordig proberen de dingen niet zo vast te houden. Een beetje de controle laten varen. Alsof die er ooit was. Controle heb je niet, dat beseffen was de wijze les van het afgelopen jaar. En hoe lastig en confronterend dat soms ook was, het levert in ieder geval een minder verkrampte oudejaarsdag op. En hopelijk een kalmer 2011. In het nu zouden we zijn. Niet meer alles plannen en overdenken!
‘O nee, ik bedacht me vanmiddag toch iets voor 2011’, biechtte ik om 00:35 uur op. Dat kwam door een interview met Matthijs van Nieuwkerk, die zei dat hij minstens een aantal keer per jaar naar Parijs wil. Toen ik dat las voelde ik een heerlijk verlangen door mijn lijf trekken. ‘Ik wil in ieder geval naar Parijs! Wandelen door Les Tuileries, langs de Seine, door Le Marais en uitkomen bij Place des Vosges…’ Het geknal leek even gestopt, de vrouwen om mij heen keken dromerig: ‘Oké, één voornemen dan.’
