Zeven dwergen

In de krant staat iets over gekibbel tussen Macedonië en Griekenland. Aanleiding is een 30 meter hoog standbeeld van Alexander de Grote dat in de Macedonische hoofdstad Skopje is neergezet. De Grieken vinden dat provocerend, want zij claimen Alexander de Grote als hun held en zien Macedonië bovendien als afvallige provincie.

Tot zover de nieuwsfeiten. Want het leukst aan het stuk is de reactie van etnograaf Alexandar Ristevski, die nauw bij het project betrokken is. Hij vindt de Grieken bemoeials, zeker gezien hun eigen problemen. Het standbeeld is voor de Macedoniërs en die voelen zich er beter door. En dan zegt hij iets ontroerends, iets kleins, wat je niet verwacht in een berichtje over Alexander de Grote en geschiedkundig geruzie: ‘Waarom slapen de zeven dwergen met hun voeten op hun kussen? Omdat ze thuis zijn en thuis kunnen ze doen wat ze willen.’

En zo is het. Niet alleen in Macedonië, overal. Opeens vond ik dat een heel prettig en veilig gevoel. Want thuis kan ik een poster van de Engelse vlag ophangen met de woorden Keep calm, you can still marry Harry. Niet omdat ik met Harry wil trouwen, maar gewoon, omdat ik het een geestige tekst vind. En zo verfde ik de meterkast fluoriserend roze, leg ik expres de discobal van de kinderen in de zon zodat er ontelbare sprookjeslichtjes op het plafond verschijnen en hang ik ’s avonds soms totaal uitgeblust op de bank. Omdat het mijn huis is en thuis kan ik doen wat ik wil.

Laatst had ik hier toevallig een opvoedkundig gesprekje over met dochter van 11 en haar vriendin. Fietsend door het poortje naar de achtertuin, hadden ze bij de buren een flits van de blote kont van de buurman gezien. Gierend van de lach en tegelijk hevig verbaasd werd dit verteld. Dat doe je toch niet!
Toen had ik over de zeven dwergen moeten beginnen.

Recent Posts

Leave a Comment