Herfst

Ik zat net op de fiets en bedacht me dat de herfstkleuren dit jaar minder mooi zijn. Toch? Of komt het door het grijze weer? Was het vorig jaar zonniger in oktober? Of voelde ik mij vorig jaar zonniger in oktober? Nee dat niet. Dan zal het toch de natuur zijn die minder zin heeft. Dat heeft dan niet te maken met een chagrijnige beuk of esdoorn maar met hoe vochtig en warm de zomer was…
Net toen ik voor mezelf had besloten dat het gewoon kán dat de kleuren minder mooi zijn en dat ik ze heus niet mooier hoef te denken (dit jaar is dit jaar), fietste ik langs een prachtig gekleurde boom. Met lichtoranje bladeren, bijna roze, bijna lichtgevend. Als een Sint Maarten-lampionnetje stond hij in z’n eentje voor een oud huis.

En zo gaat het vaak. Als je eenmaal iets accepteert, word je beloond.
Bijvoorbeeld als je toegeeft: ik heb gewoon geen zin in een gezellig praatje vandaag. Ik bén niet altijd communicatief en tralala-vrolijk. En even later heb je een leuk gesprek met iemand. Of je denkt: laat al die moeders maar doen alsof ze het feestelijk vinden om met hun kinderen naar een overvol zwembad of speelparadijs te gaan, ik stel het liever uit. En even later zeg je in alle kalmte tegen de kinderen: gaan jullie mee naar de speeltuin? (geen paradijs, maar toch). En je vindt het oké. Of je accepteert: laat maar, geen inspiratie vandaag, het lukt niet. Je blijft niet worstelen, maar klapt je laptop dicht en een kwartier later vang je één zinnetje op waarvan de energie begint te stromen en je zin om te schrijven is terug.

Zodra je accepteert ontstaat er ruimte. De druk is van de ketel. En in die ruimte kan veel. Zelfs naar een drukke speeltuin gaan. Daarbij, als je hersenen niet hoeven ratelen om allerlei eigenschappen, gemoedstoestanden of situaties recht te praten, zie je meer. Omdat je aanwezig bent. En dan is daar een prachtig lampionnetje op een grijze herfstdag.