De aannemer hier in de straat doet nogal eens een verbouwing bij ons thuis. Van een flinke aanbouw tot een nieuw dakraam. De sfeer rond de aannemer is amicaal, het liefst legt hij spontane bezoekjes af om een deur op te meten of kozijn te checken. Is er door zijn vrouw per ongeluk wél een tijdstip afgesproken, dan verschijnt hij een halve dag later. Terwijl hij vertelt wat hij komt doen, stoft hij steevast zijn brilglazen schoon die onder de houtstof zitten. We praten over van alles, over zijn kleinkinderen, bejaarden in grote huizen met een stoellift langs de trap en hoe zonde het is als ze naar een zorgflat gaan en de spiksplinternieuwe stoellift er weer af moet voor de verkoop van het huis, maar ook over yoga en hoe goed het is je te ontspannen. Van zijn fysiotherapeut had hij de tip gekregen dat te doen op de fiets; als je toch voor het stoplicht staat te wachten kun je je mooi even helemaal ontspannen – en dan echt alle spieren hè.
Ook stuurt hij onderaannemers op me af die even wat moeten opmeten of checken. Laatst stopte er een ronkende bus voor de deur waar een houtstoffige klusser op klompen uitstapte. Of hij even het dakraam mocht bekijken, welke maat het was? En zo stond ik ineens met een wildvreemde man in de slaapkamer, terwijl zich buiten achter zijn ronkende klusbus een file vormde. Ook heb ik een rioolmeneer op de stoep gehad die binnenwipte en meteen met z’n hoofd in de wc hing, een timmerman die alvast een stapel planken kwam afleveren en een loodgieter die voor ik het wist zijn ladder tussen de rozen had geplant om een lekkage in de dakgoot op te sporen. Allemaal hebben ze de opdracht van mijn ongecompliceerde aannemer gehad even op dit huisnummer langs te rijden om hun ding te doen. Achteraf hoor ik dan: ‘En, is Piet/Klaas/Henk nog geweest?’
Volgende week is het Sint Maarten. Traditiegetrouw gaan de kinderen hier in de straat met lampionnen langs de deuren om liedjes te zingen en snoep te krijgen. Dochter van tien doet dat altijd met haar beste vriendinnetje, maar dit jaar twijfelen ze. Zijn ze niet te oud inmiddels? Liever doen ze hier de deur open om de liedjes van de kleintjes aan te horen en snoep uit te delen. Maar, dilemma dilemma, dan is er geen volle tas snoep aan het eind van 11 november. ‘We gaan in ieder geval wel naar de aannemer hoor! Daar krijg je altijd zo’n lolly in de vorm van een ijsje!’, zegt mijn dochter strijdlustig. ‘Ja maar wannéér dan, als wij de hele avond de deur moeten opendoen?’, vraagt het vriendinnetje met opkomende paniek in haar stem. Kalmerend hoor ik mezelf zeggen dat ze bij de aannemer gerust later onaangekondigd kunnen aanbellen voor zo’n lekkere lolly in de vorm van een ijsje.
