Gisteren, toen ik met een tangetje in de mond van mijn overbuurvrouw stond te pielen omdat een draadje van haar beugel uitstak en afgeknipt moest worden, kregen we het over laarzen uit Lapland. Haar man zit een week op een zeilboot voor de Noorse kust, was opgestapt in Lapland en had tijdens het laatste telefoongesprek gevraagd wat voor schoenmaat ze ook alweer had? Zo sloegen wij aan het fantaseren over leuke Lapse laarzen, gemaakt van zo’n wild vachtje. Lekker uniek ook, want wie heeft nou laarzen uit LAPLAND? En dan zo’n prachtig Odd Molly vest erboven, ja hoor, zo kon ze wel veertig worden.
Maar we riepen onszelf tot de orde: geen verwachtingen, géén verwachtingen! Want wat nou als hij thuiskomt met serieuze sneeuwscooterlaarzen? De winter was hier vorig jaar ook niet mis, en hij is best praktisch ingesteld, dus het kan. Loopt ze dadelijk de komende maanden als Klein Duimpje op enorme Laplandse stappers waar niemand jaloers op is. Dat moeders op het schoolplein fluisteren: ‘ja haar man is naar het Hoge Noorden geweest en nu heeft ze die dingen cadeau gekregen.. arme stakker.’ Of, bedachten we, het kan ook om sokken gaan natuurlijk. Gewoon een paar warme thermosokken, gekocht bij zo’n havenwinkel waar ze ook scheepstouwen en watervrij vet voor je gezicht verkopen. Heel lief, want ja de buuf heeft vaak koude voeten, maar heren: sokken kopen we zelf wel. Lapse laarzen willen we. Schattig, stoer en uniek!
Als het uitstekende draadje weg is en de pijn ook, kijken we tevreden in de spiegel naar het resultaat. ‘Wanneer mag je beugel eruit?’, vraag ik. We pakken de kalender om de weken te tellen en komen langs Kerstmis. ‘Worden die Lapse laarzen eigenlijk van rendierbont gemaakt?’, vraagt de buuf. Ineens weten we niet meer waarop we moeten hopen bij thuiskomst van de overbuurman.
