“Kunt u hier tegen mevrouw? ’t Is toch anders als het je kind is…” De Spoedeisende Hulp-verpleegkundige kijkt me vriendelijk aan. Mijn zoontje ligt op een ziekenhuisbed en ik hou z’n handje vast. Hij krijgt zo een verdovingsprik in zijn kin zodat die gehecht kan worden.
“Ik wil geen prik mama”, fluisterde hij net nog, toen de verpleegkundige allerlei steriel verpakte attributen uit een kast trok. “Het moet liefje, daardoor doet het hechten geen pijn. Weet je dat je al heel vaak een prik hebt gehad? Als kleine baby zelfs al, en later toen je elf maanden was en toen je vier was…” Hij ligt stilletjes en probeert alles flink te ondergaan. Maar het witte licht van de Spoedeisende Hulp is nieuw en eng.
Als de dokter komt vertellen dat deze prik wel een beetje pijn gaat doen, voel ik me direct schuldig over mijn verzachtende baby-prik-verhaal. Want die spuit was een iel dingetje vergeleken bij het exemplaar dat nu op bed klaarligt. Het was ook een lelijke smak die hij maakte met zijn fiets, en een nare wond, dus daar hoort kennelijk een even akelige prik bij.
“Ja hoor, het gaat goed”, zeg ik tegen de verpleegkundige als het zover is. Ik kan kijken naar de wond, de prik, het hechten. De ontsmettingsgeur kan ik hebben, het witte licht, de alarmerende piepjes uit een medisch apparaat aan de andere kant van het gordijn. Wat mij een wee gevoel geeft is de angst in de ogen van mijn kind. Nu hier en nadat hij was gevallen. Kreten – “Ik wil niet naar het ziekenhuis!”, “Mijn tand is kapot mama!”, “Het doet zo’n pijn!”, “Ik wil naar papa..” (slik) – waarop ik niet geruststellend genoeg kon antwoorden; het kusje erop-slokje water-snoepje-stadium voorbij: er moest gehandeld worden.
’s Avonds ligt hij gehecht en wel in bed. Met grote, witte pleister op kin en hand. Voor het slapengaan kon hij alweer wat grapjes maken, hoewel mijn voorzichtige Sinterklaasgrap vanwege zijn nieuwe witte baard nog te veel was.
Zelf kan ik niet slapen. Eerst moet ik lang lezen om het beeld van dat van pijn vertrokken paniekgezichtje van mijn netvlies te krijgen. En om vrede te sluiten met de werkelijkheid dat geruststellende woorden niet altijd afdoende zijn.
