Trio Mandili

Woorden als ‘blij’ en ‘gelukkig’ gebruiken we te gemakkelijk. We jutten elkaar ermee op. Het zijn meestal korte momenten die we niet eens kunnen vastpakken. Neem nou Trio Mandili: ik zie hun filmpje op Facebook en ben geraakt. Drie jonge, Georgische vrouwen die lopend zingend met cameraatje in de hand een videoclip opnemen. In het decor van een Georgisch dorpje – heus niet pittoresk maar toch charmant – met in de verte besneeuwde bergtoppen. Gitaartje erbij, gebloemde bloesjes aan. Volksliedjes in een eigentijds jasje, prachtig meerstemmig gezongen.

Ik denk aan mijn overleden schoonmoeder Milja die een voorliefde had voor Slavische volken. Die dit soort muziek op had staan als we binnenkwamen in haar huis dat naar versgebakken taart en voorjaarsbloemen rook. Waar zwart-wit foto’s en traditionele sieraden aan de muur hingen, erfstukken van haar vader die zoveel door de Balkan reisde. Ik denk aan onze reis naar Macedonië, aan het meer van Ohrid, waar we sjaals kochten in folkore stoffen in de sfeer van de gebloemde bloesjes van Trio Mandili. Waar we in een glimmend hotel sliepen met veel nepgoud en in de kelder een zwembad met naast de startblokken een witleren bank. Dat hield ons maar bezig: waarom een witleren bank in een binnenzwembad?

Milja had met de kinderen door de kamer gedanst op deze liedjes. Dus bestelde ik de cd via hun website, waarna drie weken later een envelop in de bus viel, beplakt met Georgische postzegels. Laatst draaide ik de cd in de auto. Het vroor, weggedoken in mijn winterjas tuurde ik door de voorruit en voelde me heel erg Trio Mandili. En gelukkig.

Recent Posts

Leave a Comment