Entertainer Ray Graham treedt op als levende kerstboom. Verkleed als kerstman verstopt hij zich in zijn boom en maakt zo mensen aan het schrikken in winkelcentra. Dat begint meestal met een nies. En wel als iemand zó dichtbij is dat Ray ‘het oogwit kan zien’. Mensen schrikken zich dan lam van die niezende kerstboom. Soms, vertelt hij, worden ze zelfs een beetje boos. ‘Maar als hun vrienden dat zien, gaan ze lachen.’
Geinig vind ik dat, want zo werkt het. Alleen al daarom is het goed vrienden te hebben: ze laten je een vriendelijker mens zijn – mits ze niet dronken zijn of een agressief clubje vormen. Het bozige, angstige kind in je krijgt niet zoveel ruimte als er vrienden bij zijn. Je kunt wel gaan stampvoeten omdat een kerstboom je laat schrikken, maar dat is best kinderachtig. En dat weet je. Toch is het pas de gemoedelijkheid van grinnikende vrienden die je weer in het hier en nu zet en je de boel laat relativeren.
Hoewel minder broederlijk, zorgen ook neutrale omstanders ervoor dat we ons wat meer in toom houden. Struikel je, dan vloek je minder hard als er mensen bij zijn. Is je kind hysterisch aan het zeuren dan blijf je kalmer dan thuis. Is er onenigheid met manlief in de rij voor de kassa, dan geef je sneller toe.
Nu begrijp ik ook waarom ik laatst zo verbaasd was! Midden in de drukte van de school die uitging, kreeg een wachtende vader een fiets tegen zijn scheenbeen. Dat deed ongetwijfeld zeer, maar hij reageerde alsof hij werd aangereden door een ploeg bakfietsmoeders. Opmerkelijker: hij trok zich niks aan van de omstanders, vloekte hartgrondig en bleef eindeloos doorjammeren en over de zere plek wrijven. Dat vond ik stom. En nogal kinderachtig als je omringd wordt door zes- tot twaalfjarigen die elkaar dagelijks aanrijden met hun fiets.
Misschien was hij net aan het been geopereerd of heeft hij een extreem lage pijngrens. Misschien zegt mijn reactie meer over mij? Toch wens ik hem aardige vrienden toe, die in komende onverhoedse situaties de druk van de ketel halen.
