Vriendin M was met haar kinderen aan het picknicken op een zandverstuiving in het bos en genoot van het moment. Van de zon die op de blonde haren van de meisjes scheen, van de leuke gesprekjes die ze hadden. Of dit niet genoeg was kwam er tussen de bomen ineens een kudde schapen tevoorschijn. Van die lekkere wollige, met daarachter een schaapherder die niet onaantrekkelijk bleek. Was dit een film?
M ging een beetje verzitten, veegde koekkruimels van haar rok, rechtte haar rug en observeerde de niet-onaantrekkelijke schaapherder. ‘Kijk, die meneer zorgt ervoor dat de kudde bij elkaar blijft. Wat zou hij zoal denken de hele dag?’, mijmerde ze voor zich uit. Dochter van zes keek even naar de man tussen de schapen en zette haar schep weer in het zand.
De herder installeerde zich aan de bosrand waar de schapen begonnen te grazen. Hij keek wat voor zich uit. Wat zen, dacht M. Wat een rust. Ze durfde niet op hem af te stappen om naar zijn levensstijl te vragen. Deels omdat hij intussen de looks van Javier Bardem had, deels omdat ze zijn spirituele groei niet wilde verstoren. Bovendien was het nog steeds een heerlijk idyllisch plaatje zo. M houdt van mooie wollen vestjes en droomt al tijden van een verhuizing naar schapenparadijs Nieuw-Zeeland, dus genoeg voer tot denken.
Even verderop kwam een gezin zitten, met hond. Deze rende meteen vrolijk op de schapen af, en toen gebeurde het. De Zen-schaapherder transformeerde in een angstaanjagende Ninja. ‘Wil je gódverdomme oprotten met die klote hond! Weg! Oprotten!’, tierde hij. Vlug legde M haar handen op de oren van de meisjes, maar lichaamstaal zei genoeg. Als een wildeman was de herder opgesprongen om met zwiepende armen en benen de hond weg te jagen. Daar ging het perfecte plaatje. Leuk dat hij z’n schaapjes beschermde, maar dan wel als boeddhistische Javier Bardem graag.
Ontgoocheld had M haar spullen bijeen gepakt en was naar huis gegaan. Nu zat ze bij mij aan de thee. Niks is wat het lijkt, besloten we.
